Soms moet je het gewoon proberen
Ik zat in 5VWO toen ik in de gesloten jeugdzorg geplaatst werd en kreeg tot mijn schrik te horen dat er geen scholing voor mij was. Toen ik op mijn 18e dacht eindelijk weer verder te kunnen met het VWO, weigerde mijn middelbare school me terug te nemen. Er was geen enkele reguliere school die mij wel wilde.
Het gevolg: ik heb mijn middelbareschooldiploma nooit gehaald. Er gaan veel deuren dicht als je school besluit zich niet verantwoordelijk te voelen voor jou. Zo’n afwijzing nestelt zich in je zelfvertrouwen en breekt het vervolgens af.
Ik ken veel verhalen van groepsgenoten die na hun plaatsing ook niet meer welkom waren op hun school van herkomst. Zulke keuzes over kwetsbare leerlingen kunnen doorslaggevend zijn voor de rest van hun leven. Dat is geen schade waar iedereen van herstelt.
Met een vertraging van 5 jaar kon ik afgelopen september toch beginnen aan de Erasmus Universiteit. Vandaag heb ik gevierd het eerste jaar afgerond te hebben met het gemiddelde van een 8,1. Ik ben dankbaar dat een school mij uiteindelijk toch heeft kunnen omarmen. En tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel talenten we mislopen, omdat niet iedereen dezelfde kansen krijgt.
PS: Niet iedereen snapt dat gesloten jeugdzorg géén synoniem is voor jeugdgevangenis. Ik werd er vanwege suïcidaliteit geplaatst. Ik heb nooit agressieproblemen gehad.
Het verhaal van ervaringsdeskundige JB (naam bij de redactie bekend).
De kracht van het alledaagse 