Op het moment dat Naomi (26) naar de middelbare school gaat, wordt zij veel gepest. Dit heeft anderhalf jaar aangehouden, tot zij van school veranderde. In die periode voelt Naomi zich vaak niet lekker en wil ze niet naar school. ‘Dit was totaal het tegenovergestelde van wat ik normaal deed en wilde. Mijn moeder heeft mij toen meegenomen naar de huisarts. Vanuit daar werd ik op de wachtlijst gezet voor een onderzoek naar autisme. Ik vond het prima, want ik voelde dat ik anders was dan anderen en ik wilde duidelijkheid.’
Een zoektocht
In eerste instantie werd Naomi gediagnosticeerd met PDD-NOS. Dit valt onder de noemer autisme, maar heeft niet genoeg kenmerken voor de diagnose autisme. ‘Op mijn twintigste ben ik daarom opnieuw naar de huisarts gegaan. Na nieuwe onderzoeken heb ik op mijn 26e de diagnose autisme (ASS) gekregen. Ik ben nu heel blij dat ik duidelijkheid heb gekregen’, vertelt ze.
Vriendschap
Op school had Naomi nooit zo’n last van haar autisme, tot ze ineens gepest werd en ze op een nieuwe school verder moest. Naomi: ‘Ik vond en vind het lastig om vriendschappen op te bouwen en te onderhouden. Het kost mij meer moeite om te ontdekken hoe, en of de wederzijdse verwachtingen en interesse op één lijn zitten.’ Inmiddels heeft Naomi een aantal goede vriendschappen opgebouwd. ‘Bij hen kan ik écht mezelf zijn en zij zijn oprecht geïnteresseerd in mij. Dat doet mij enorm goed!’
Prikkels
Na haar studie heeft Naomi jarenlang in de kinderopvang gewerkt. Hier is ze vorig jaar mee gestopt omdat de omgeving voor haar te prikkelrijk was. ‘Er zijn veel onverwachte momenten met de kinderen. Ik heb hier veel problemen mee gehad. Hoewel ik werken met kinderen erg leuk vind, was het niet meer te doen. Ik kwam vaak moe thuis na een lange dag werken en merkte ik dat ik weinig aansluiting vond bij mijn collega’s. Aan de hand van mijn diagnose ben ik erachter gekomen dat ik niet meer in de kinderopvang wil werken, hoe erg mijn hart ook bij kinderen ligt.’
Praten over autisme
Wanneer Naomi over autisme praat probeert ze zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven. ‘Ik zeg niet “Ik ben een autist” maar ik zeg “Ik ben Naomi met autisme”.’ Ze vertelt daarnaast hoe het bij haar tot uiting komt, waar ze zelf tegenaan loopt en waar ze moeite mee heeft. ‘Ik vertel mensen dan hoe ze het aan mij kunnen merken dat ik autisme heb. Hierdoor begrijpen mensen mij beter. Als ik nu overprikkeld ben en vertel dat ik moe ben en naar huis wil, respecteren mensen mij hierin.’
Vooroordelen
Naomi ervaart veel vooroordelen rondom autisme. Zo wordt er gezegd dat mensen met autisme niet empathisch zijn, terwijl zij er altijd voor anderen probeert te zijn en probeert te helpen waar ze kan. ‘Dit lukt niet altijd, maar vaak wel.’ Ook denken mensen volgens haar vaak aan het klassieke beeld van autisme. ‘Ik hoor dan bijvoorbeeld “Autisme is toch alleen voor jongens?”. Om deze redenen ben ik op Instagram mijn verhaal gaan delen, om het taboe rondom autisme bij vrouwen te verbreken.’
Je bent niet alleen
Naomi: ‘Er zijn altijd mensen met een andere mening. Degenen die je niet accepteren zoals je bent met of zonder autisme, zijn het niet waard om in te investeren. Weet dat je niet alleen bent en zeker niet gek of raar. Je bent een prachtig mens!’
Tips van Naomi
- Wees open over wat je voelt en ga het gesprek aan met je ouders, vrienden of iemand die je vertrouwt.
- Geef aan wat je nodig hebt en vertel hoe anderen je hierbij kunnen helpen.
- Wanneer je een relatie hebt met iemand, ga samen kijken hoe dit het beste kan invullen. En dan bedoel ik hoe je elkaar kunt helpen en begrijpen. Maak samen met diegene een schema zodat jullie beide weten wat de ander nodig heeft en welke afspraken er op de planning staan. Lukt dit niet samen, ga dan in relatietherapie. Deze mensen zijn er om je te helpen en met je mee te denken.
- Voor mensen zonder autisme wil ik zeggen: stel vragen aan degene die open is over zijn of haar autisme zodat diegene zich gehoord voelt.
Ben jij benieuwd naar meer ervaringen en tips van Naomi? Volg haar dan op Instagram @autismemeisje_naomi
Bron: NJI.nl
De kracht van het alledaagse 