Buurtjes zijn

Iedereen kan begrip voor een ander tonen

Steeds meer mensen met een (psychische) kwetsbaarheid keren na een behandeltraject terug in de maatschappij. Ze bouwen, veelal zelfstandig maar vaak ook onder begeleiding, een onafhankelijk bestaan op. U komt deze mensen tegen op het paadje achter uw huis, bij de supermarkt, op het schoolplein of op de galerij. Er bestaan veel vooroordelen over mensen met een (psychische) kwetsbaarheid. Maar is dat wel terecht? Hoe gaat u als buurman of buurvrouw eigenlijk om met een buur die kwetsbaar is?

Buurmannen doen boodschappen

Gerard van Wijhe (51) en Ramon Kassim (65) kennen elkaar inmiddels zo’n vijfentwintig jaar. “Op een avond belde Ramon gewoon aan”, herinnert Gerard zich. “Hij was op zoek naar leden voor de nieuw op te richten buurtcommissie. Nou dat vond ik wel interessant en zo is het gaan rollen.” Inmiddels zijn de buurmannen dikke maatjes en komen ze regelmatig bij elkaar over de vloer. “We doen ook samen boodschappen”, vertelt Ramon. “Dan helpen we elkaar met sjouwen en soms gaan we daarna even ergens iets drinken.” Volgens Gerard stonden de caissières eerst wel raar te kijken als hij Ramons boodschappen inpakte, maar inmiddels weten ze niet beter. Ook Ramons vrouw en kinderen vinden de vriendschap gezellig.

Zelfvertrouwen vinden

Toen Gerard zich aansloot bij de buurtcommissie, zat hij al niet goed in zijn vel. “Na het overlijden van mijn vader gleed ik langzaam weg in een diepe depressie”, vertelt hij. “Ik ondersteunde mijn moeder, maar verder liet ik al mijn eigen dingen vallen.” Ramon wist in het begin natuurlijk niet dat Gerard een zware last met zich meedroeg. Maar toen hij hem beter leerde kennen, zag hij wel dat Gerard eenzaam was. “Ik probeerde hem te stimuleren om door te zetten en mee te blijven doen in de maatschappij”, vertelt Ramon. “Hij moest het vertrouwen in zichzelf weer zien te vinden.”

Knop omzetten

Dat Gerard hierin nog een lange weg te gaan had, bleek wel toen hij op het moment kwam dat hij het leven niet meer zag zitten. Gerard werd doorgestuurd naar een kliniek voor psychologisch onderzoek. Uiteindelijk werd de diagnose PDD-NOS, een vorm van autisme die beperkt in de sociale omgang en communicatie, vastgesteld. “Het is fijn om te horen waar mijn problemen vandaan komen”, vindt Gerard. “Tot die tijd was het allemaal een beetje onbestemd maar nu kan ik ermee aan de slag.” Met professionele hulp heeft Gerard de regie van zijn leven weer opgepakt. “Ik heb de knop omgezet en ben dingen gaan ondernemen om positieve energie te krijgen. Ik heb geleerd om mijn eigen keuzes te maken en te kijken naar alles wat goed gaat.”

Humor en begrip

Ook de omgang met buurman Ramon zorgt ervoor dat Gerard niet stil blijft zitten. “Soms houden we een kringloopdag en dan struinen we lekker een dagje rond”, vertelt Gerard. “Maar we helpen elkaar ook met gewone burendingen. Ik leen mijn auto aan hem uit en hij past op mijn kat.“ Het helpt Gerard dat mensen in zijn omgeving begrip hebben voor zijn situatie. Dat maakt het makkelijker om er open over te zijn. “En dan blijken er zelfs van beide kanten punten van verwondering te zijn”, lacht hij. “Dat hoort natuurlijk ook bij mensen en vriendschap. Als je dat maar gewoon uitspreekt en er samen om lacht dan zit het wel goed.” Humor is wat betreft de buurmannen dan ook de sleutel tot alles. “We zijn toch allemaal gewoon mensen onder elkaar”, zegt Ramon. “Iedereen kan begrip tonen en zorgvuldig met een ander omgaan. Zo krijgen mensen als Gerard het zelfvertrouwen om sociale contacten aan te gaan en hier gelukkig mee te zijn. Net als iedereen.”

Bron: Samen055 | Apeldoorn