Een eerste stap

drug house

Achttien jaar

‘Hans, het voelt toch een beetje wrang,’ zeg ik terwijl ik verwoed blader door het dossier op mijn computer. Op het scherm lees ik een gespreksverslag door. Cliënte Yvette van Maarssen, leeftijd: 53 jaar. De diagnose: licht verstandelijk beperkt met een IQ van 55. Mevrouw heeft het traject bij de Jellinekkliniek succesvol afgerond en krijgt wekelijks ambulante begeleiding. Het advies van collega Hans, die het dossier van me overnam, en de huisarts is om haar bij Altrecht te laten begeleiden. Dat vindt mevrouw een beetje spannend. Zoon Jeroen woont via co-ouderschap nu bij haar én bij zijn vader. Hij zit in zijn eindexamen jaar. Het contact tussen vader en moeder is goed. Een schuldbemiddelingstraject is een welkome maatregel. Ik lees niets over zoon Rob. Zuchtend draai ik me om naar Hans.

‘Hoe zit het nu met Rob?’ Hans blijft even stil. Ik zie de frustratie op zijn gezicht. ‘Open het dossier onder cliëntnummer 2456 even, dan zal je het zien’ antwoordt hij.

Ik klik en klik in het ingewikkelde systeem en scan het dossier: opgepakt voor drugsbezit en drie maanden geleden vrijgekomen. Zijn vermoedelijke diagnose: licht verstandelijk beperkt, verslaafd en schulden. Een moment kan ik mijn ogen niet geloven en ik verslik me in mijn koffie. Terwijl ik gebrande koffiebonen uit m’n luchtwegen hoest, vallen mijn ogen op zijn geboortedatum: 19-11-2000. Rob is achttien jaar oud. Zijn reclasseringstraject is gestopt, hij heeft geen voogd meer en staat er alleen voor. Nu is het aan hem om zijn eigen route te bepalen.

‘Anke!’ zegt Hans over zijn beeldscherm heen. ‘Raad eens wat ik net binnenkrijg? Een hulpvraag van Rob. Hij wil graag hulp bij het vinden van een huis. Laat dat nu net een ding zijn waar we hem niet bij kunnen helpen.’

Ik kuch nog een beetje en vul mijn longen met het bittere nieuws. Alhoewel we Rob niet direct kunnen helpen aan een huis, gloort er toch een beetje hoop aan de horizon. We hebben nu tenminste nog contact met hem. Een eerste stap is gezet.