Een nieuw gebit

Het verhaal van Bas Genoeg die zijn baan als heftruckchauffeur bij het bedrijf Overtoom verliest. Hij verliest ook zijn beide ouders. Alles gaat tegelijk: hij verliest alle hoop en het vertrouwen in de medemens. Hij wordt geleefd door regels en de tientallen mensen waarmee hij te maken heeft. Hij zegt: “Ik werd gek van alle bureaucratie; van niet als mens gezien worden bij bijvoorbeeld de schuldhulpverlening.”

Het is een  consulent van de gemeente Zeist die aanbelt, samen met iemand van de Regionale Sociale Dienst. Die ontmoeting is het begin van het opbouwen van een bijzondere vertrouwensband. Dat is de basis waar het allemaal om draait.

Dankzij de consulent worden al zijn tanden vervangen. Na achttien jaar krijgt hij weer een complete set tanden. Dat geeft hem een nieuw gezicht. Een nieuwe visie op zijn realiteit. Bas daarover: “Ik moet nog steeds van erg weinig rondkomen, maar ik vind het een sport om zo goed mogelijk in te kopen met het beperkte budget dat ik nu heb. Ik kook weer zelf en eet zelfs verse groenten.” Dat is een duidelijk signaal dat de ommekeer heeft ingezet voor Bas Genoeg.

Het draait om een stapeling van problemen wat teveel is voor een mens. Door die doorbraak worden mensen weer trots. De kunst is om het begin te zoeken. Het eerste contact is essentieel. Een ontmoeting die heel wat in gang zet. Diverse mensen worden er overzichtelijk bij gehaald. Het is en blijft te overzien. Die aanpak is een doorbraak in het leven van Bas Genoeg.

Als deze aanpak standaard wordt toegepast, hoeft het geen doorbraak meer te heten. Dan is het de reguliere aanpak van de gemeente.

• Bron: Gemeente Zeist | Bewerking Peter Paul J Doodkorte.

Advertenties

Dit was op de reguliere manier nooit gelukt

• De kracht van resultaatvolgend budget
  

Het Sociaal Wijkteam Oud Oost in Leeuwarden is vorig jaar een experiment gestart met een ‘resultaatvolgend budget’ in hulp aan huishoudens. Het uitgangspunt is het huishouden in plaats van het domein jeugd, Wmo of participatie. Er wordt gewerkt vanuit een totaaloplossing en niet vanuit de regels.

Het experiment met het resultaatvolgend budget is onderdeel van de City Deal ‘De Inclusieve Stad’ waarin vijf steden samenwerken aan nieuwe aanpakken in het sociaal domein. Hierbij gaat het erom ervaringen op te doen met een andere manier van werken in hulpverlening. In plaats van vanuit de Wmo, Jeugdwet en Participatiewet apart te kijken, wordt het financieren van een gezin centraal gesteld. Wat willen zij, welke oplossingen zien zij? Daardoor zijn er geen beperkingen aan verbonden, zoals wat kan er vanuit de Wmo. Er wordt integraal gekeken naar een totaaloplossing en wat daarvoor nodig is.

Vergoeding

De ervaring leidt tot professionele oplossingen die beter aansluiten bij de inwoners. Een vergoeding vanuit het resultaatvolgend budget kan voor een middel zijn, of voor ondersteuning. Drie voorbeelden:

Medische behandeling

Het gaat hier om een inwoonster met een uitkering door een medische aandoening. Met een nieuwe behandelmethode had ze het perspectief dat erna geen vervolgbehandeling meer nodig was, maar deze werd niet vergoed door de zorgverzekeraar en de vrouw kon het zelf niet betalen. Vanuit het resultaatvolgend budget is de behandeling vergoed. Deze was succesvol en daardoor kon ze een opleiding gaan volgen en uit de uitkering komen.

Auto

Een ander voorbeeld is van iemand met een uitkering die een baan in de zorg kon krijgen. De baan was buiten de regio met wisselende diensten en niet bereikbaar met het openbaar vervoer. De vrouw had geen auto en kon die ook niet betalen. Het resultaat met baan: sociale vooruitgang, geld en werk. Voor de gemeente lag het rendement op het besparen op de uitkering. Daarom is als oplossing vanuit het resultaatvolgend budget een auto aangeschaft. Er werd afgesproken dat als ze de baan zou behouden na zes maanden de openstaande betaling zou aflossen, als ze de baan voor die tijd verwijtbaar verloor moest ze het hele bedrag terugbetalen. Ze heeft inmiddels een vaste aanstelling.

Hulpverlening op sportschool

Jonge ondernemers met een sportschool kwamen daar in contact met jongeren met meervoudige problemen, die ‘hulpverleningsmoe’ waren. De ondernemers zijn zelf ervaringsdeskundigen en wilden de jongeren in de sportschool helpen uit de problemen te komen door ze met behulp van sporten discipline bij te brengen en ‘op te voeden’. Maar ze waren geen zorgaanbieder. Vanuit het experiment met het resultaatvolgend budget konden zij tóch betaald worden voor de geboden hulp tegen een scherp tarief. Het resultaat: tevredenheid bij alle betrokkenen en de sportschool is inmiddels gecontracteerd zorgaanbieder geworden.

Doorbraak en rendement

Met de methode van het resultaatvolgend budget worden problemen niet willekeurig opgelost. Het is onderbouwd met een maatwerkplan, waarbij soms een eerste stap of doorbraak nodig is zoals een auto of het feit dat de sportschool zorg mocht bieden. Die doorbraken kun je realiseren door dit te onderbouwen vanuit rechtmatigheid, rendement en betrokkenheid. Hierdoor kun je het aan de wethouder en de buurvrouw uitleggen. Uitgangspunt is of je met hetzelfde geld mensen beter kunnen helpen. Bij de inzet van het budget worden altijd de vragen gesteld:

• Wat gebeurt er als we niets doen? Wat kost dat dan?
• Wat gebeurt er met de huidige mogelijkheden in het sociaal domein? Wat kost dat?
• Wat gebeurt er met het resultaatvolgend budget? Wat kost dat?

Vertrouwen

In de praktijk is geleerd wat kan met het budget en wat niet. Het wijkteam moet vertrouwen van de gemeente krijgen dat je iets mag doen wat afwijkt. En er de tijd voor krijgen. Ook moet een sociaal werker zelf durf tonen om het echt anders aan te pakken.

Organisatieoverstijgend

Het is de bedoeling om de werkwijze over meerdere gemeenten te verspreiden, via de City Deal en het Instituut voor Publieke Waarden. De methode is overal toepasbaar met lokale vragen.

Meer over de resultaten van de maatwerkaanpak van de City Deal is te vinden in de onderzoeksrapportage van het Verwey-Jonker Instituut.

Super Jumbo!

• Je maakt nog eens wat mee met Joris…

Joris houdt me bezig. Dag en nacht, en de uren daar tussenin, zit die rare jongen in mijn systeem. Hij kost me vele kopzorgen en tijd. Hij kost me tranen en gedoe. Hij kost me bakken energie. Maar hij geeft mij, en de wereld om hem heen, ook iets anders. Iets dat niet in tijd of geld of wat dan ook  is uit te drukken. De wereld zou er écht veel leuker uitzien met wat meer Jorissen.

Hij wordt morgen twintig. We vieren het hier al een paar dagen. Hij is een paar dagen thuis en dat buiten we uit. Een bierfeestje in de tuin, taart bij zijn tante en de komende dagen nog feest op zijn werkplekken en bij zijn tweede huis. Maar het mooiste cadeau is vandaag. Joris stommelde vanmorgen om zeven uur al naar beneden en ging zitten op de bank. Wachten.

De mensen die Joris al wat langer kennen weten dat hij een Jumbo-fan is. Al jaren. Zelfs toen het nog een C1000 was, was hij al trouwe klant. Toen nog zonder pinpas.

We wonen er, na onze verhuizing, gelukkig nog steeds in de buurt. Nog net iets dichterbij zelfs. Het is zijn ‘veilige plek’, hij vindt er aanspraak en aandacht. Het is zijn kleine beetje vrijheid vlakbij huis. Normaal is dat niet te koop bij een supermarkt maar bij deze Jumbo wel!

Hij kent heel veel namen van het personeel uit zijn hoofd en iedereen is altijd even vriendelijk tegen hem. Hij flirt met de kassières en kletst met de mannen. Hij struint er wat rond, haalt er af en toe (veel te veel) boodschappen, en hij heeft inmiddels wél een eigen pinpas.

Als hij thuis is en rust in zijn hoofd wil dan trekt hij zijn jas aan en gaat hij op weg naar de Jumbo. Bij die kassières kletsen, wat rondlopen of gewoon lekker zitten op het bankje. En het mag er allemaal. De Jumbo kijkt er niet eens meer van op. Altijd zijn ze allemaal weer even vriendelijk.

En dan is daar Sander.

Sander en Joris ontmoeten elkaar in een gangpad. Sander vult de vakken. Joris vult de stilte. Al lang voordat ik überhaupt wist wie Sander was had hij al een band met Joris. Sander helpt hem af en toe en Joris zoekt hem soms op. Ook ik klets nu af en toe met Sander en zeg hem dat ik zo blij met hem ben. We leren elkaar beetje bij beetje een beetje kennen en al langer speelt het idee dat Joris eens komt werken in de winkel. Sander wil hem daar bij helpen. Het blijft steeds bij een idee hangen, want deze moeder dealt even met wat andere ingewikkelde dingen. Verder dan erover praten komt het dan ook steeds maar niet.

Maar nu is Joris bijna jarig.

Ik liep door de Jumbo en trok de stoute schoenen aan en vroeg Sander of hij een biertje wilde komen drinken bij Joris. Op zijn feestje. Hoe gek is dat eigenlijk, bedenk ik me op het moment dat ik het vraag… zomaar… een ‘wildvreemde’ vragen of hij bier bij je thuis wil komen drinken. Wat moet die ‘wildvreemde’ daar eigenlijk van denken? Maar Sander vond het leuk! Hij kon helaas niet, maar hij had wel een ander idee! En we wisselden telefoonnummers uit. Midden in de Jumbo. Nog geen uur later kreeg ik al een appje en er gaat iets gebeuren.

En ik? Ik ben er stil van.  Ik blijf het zo bijzonder vinden; wat er iedere keer weer in ons leventje gebeurd. Wat een bijzondere mensen heb je toch op de wereld.  En we lijken ze steeds weer te vinden. Of zij ons?

En nu was het dan zo ver. Joris wacht op de bank op Sander. Sander belt aan. Joris grijnst van oor tot oor… De champagne en taart staan klaar en zo zit ‘Sander van de Jumbo’ ineens bij ons aan tafel.  Joris trekt na nog een flinke slok champagne en een dikke boer zijn jas aan en dat is het teken. Twee mannen van 20, en zó verschillend, lopen de straat uit. Richting de Jumbo.

Joris krijgt daar een shirt. Een echt Jumbo-shirt. En ook nog met zijn eigen naam er op. Het ontroert me bijna als ik het zie. Door zoiets kleins zie je dat er moeite is gedaan. Met liefde is hier over nagedacht en ik hou er van!

Joris vult de vakken met Sander, bakt er pizza’s, vult het fruit aan en als ik boodschappen kom doen mag ik bij mijn eigen zoon afrekenen. Hij glimt van trots. Ik ook. Wat kijkt hij blij. Hij misstaat er, ondanks dat hij er nooit écht zal passen, niet. Ik krijg zegeltjes, en munten en voetbalplaatjes en de bon. We glimmen samen.

De Jumbo heeft een magisch sfeertje vandaag…

Sander en Joris komen na afloop samen weer aanlopen. Joris glimt nog steeds. In zijn ene hand een pizza, in de andere hand een voetbal van Cambuur met alle handtekeningen van de spelers er op.

Wat zou de wereld er toch een stuk leuker uitzien met meer Jorissen, Sander’s en Jumbo’s…

• Bedankt Sander De Boer en Jumbo Eksterstraat Leeuwarden en al die lieve medewerkers daar voor deze dag met een gouden randje.

De betekenis van vriendschap

• Hij hielp een medeleerling die werd gepest, jaren later leert hij de betekenis

Op een dag, tijdens mijn eerste jaar op de middelbare school, zag ik een jongen van mijn klas naar huis lopen vanaf school. Het leek alsof hij al zijn schoolboeken bij zich droeg.

Ik dacht bij mezelf: ‘Waarom neemt hij al zijn boeken mee op een vrijdag? Hij moet wel een enorme nerd zijn.” Ik had een lekker vol weekend gepland (een paar feestjes en een voetbalwedstrijd met enkele vrienden) dus haalde ik mijn schouders op en liep verder. Tot ik een stel jongens zag die in zijn richting liepen. Ze stopten hem, gooiden zijn boeken uit zijn handen en ik zag hem struikelen, zodat hij naast de weg, in de modder belandde. Zijn bril vloog van zijn gezicht, en ik zag hem even verderop in de berm liggen.

Ik rende naar hem toe toen hij rond kroop om zijn bril te zoeken en ik zag dat hij tranen in zijn ogen had. Ik pakte zijn bril en zei: “Die jongens zijn schoften. Ze moeten echt opzouten.” Hij keek naar me en zei: “Dankjewel!”. Hij moest glimlachen, en liet zien hoe blij hij was dat ik hem hielp.

Ik hielp hem zijn boeken bij elkaar te rapen en vroeg hem waar hij woonde. Het bleek dat we bij elkaar in de buurt woonden, dus ik vroeg hem waarom ik hem nog nooit eerder had gezien? Hij vertelde me dat hij tot nu toe naar een andere school was gegaan.

Hij heette Kyle. We praatten wat, en ik droeg zijn boeken. Hij leek me echt een leuke vent. Ik vroeg of hij zaterdag met mij en mijn vrienden mee wilde voetballen. Dat vond hij leuk.

We hingen het hele weekend wat rond en hoe meer ik Kyle leerde kennen, hoe leuker ik hem vond. Mijn vrienden dachten daar ook zo over.

Op maandag kwam Kyle weer naar school met zijn grote stapel boeken. Ik hield hem tegen en zei: ”Wow maat, je zult flinke spieren krijgen als je elke dag die stapel boeken meesjouwt.”  Hij lachte en overhandigde mij de helft van de boeken.

In daarop volgende vier jaren werden Kyle en ik beste vrienden. Toen ons afstuderen naderde, begonnen we na te denken over naar welke universiteit we wilden gaan. Kyle wilde naar Groningen, en ik zou naar Utrecht gaan. Maar, wij wisten dat we altijd vrienden zouden blijven, dat de afstand nooit een probleem zou zijn. Hij zou dokter worden en ik econoom.

Samen gingen wij naar de afstudeerceremonie. Kyle zou een toespraak houden. Ik hoefde dat (gelukkig) niet te doen: opstaan en in het bijzijn van iedereen spreken. Hij was één van die jongens die zichzelf echt gevonden had tijdens de middelbare schooltijd. Hij zag er goed uit en droeg zijn bril met trots. Hij had veel meer dates dan ik en meisjes vonden hem leuk! Nou ja, ik was soms best jaloers.

Ik zag dat hij nerveus was over zijn toespraak, dus ik sloeg hem op de rug en zei: “Rustig aan maat, het wordt vast cool!” Hij keek me aan met diezelfde dankbare blik van die eerste keer en glimlachte. ‘Bedankt,’ zei hij. Toen het tijd was voor zijn speech schraapte hij zijn keel en begon.

“Een diploma-uitreiking is een goed moment om mensen die je door moeilijke jaren heen hebben geholpen te bedanken. Je ouders, je leraren, je broers en zussen, misschien een coach… maar vooral je vrienden. Ik wil jullie allemaal vertellen dat het beste cadeau dat je iemand kunt geven vriendschap is. Ik zal je een verhaal vertellen.”

Ik kon het nauwelijks geloven toen mijn vriend vervolgens het verhaal van onze ontmoeting vertelde. Hij was namelijk van plan geweest om dat weekend zelfmoord te plegen. Hij vertelde dat hij zijn kluisje had leeggehaald, zodat zijn moeder dit niet hoefde te doen, en hij vertelde dat hij al zijn spullen mee naar huis nam. Kevin keek mij recht in mijn ogen aan en glimlachte. “Gelukkig gaf jij om me. Mijn vriend heeft me gered.”

Er ging een zucht door de menigte toen deze jongen over het zwakste moment van zijn leven vertelde. Het was pas op dat moment dat ik het belang besefte van iets wat alledaags, maar helemaal niet vanzelfsprekend is. Dat je met een klein gebaar iemands leven kunt veranderen. En mooier maken.

Helende blues

• Oscar Benton maakt comeback

Een fraai staaltje van kans- in plaats van probleem-denken. Een voorbeeld ook van de genezende kracht van het gebruik van talenten. Een voorbeeld van ‘geef nooit op’.

Zeven jaar nadat Oscar Benton zijn muziek carrière officieel beëindigde maakt ‘De Witte Blueskoning‘ zijn comeback! Op 12 januari verscheen een nieuw studio album met de toepasselijke titel ‘I Am Back’.

De eerste single, Bensonhurt Blues Revisited, een bewerking van Benton’s klassieker die dankzij de film Pour La Peau D’un Flic in 1981 uitgroeide tot een nummer één hit in diverse Europese landen, verscheen op vrijdag 10 november2017. Het album ‘I Am Back’ werd op 27 januari gepresenteerd in Patronaat Haarlem.

Oscar Benton maakte in de jaren zestig en zeventig furore als blues vocalist. Nadat hij in 1968 het prestigieuze Loosdrechts Jazz Concours won groeide Benton uit tot een ware blues legende. Zijn grote internationale doorbraak beleefde hij echter in 1981, toen de single Bensonhurt Blues te horen was in de Franse film Pour La Peau D’un Flic met Alain Delon. De single groeit in diverse Europese landen uit tot een hit. In de jaren daarna toerde Oscar onafgebroken door Europa tot hij in 2008 ten val komt en in coma raakt.

Het ongeval blijkt het einde van een glansrijke carrière. De val richt ernstig hersenletsel aan waardoor Benton opgenomen wordt in een verzorgingstehuis.

Begin februari 2016, de verjaardag van Oscar. Er wordt gepraat, gedronken, gegeten, er wordt muziek gemaakt. Oude bluessongs, evergreens. Gezellig. Opeens staat Oscar op en gaat voor het gezelschap ‘My Way’ zingen, de versie van Frank Sinatra. In een keer op vol volume en zonder fouten in de tekst. Zonder begeleiding, want dit is te moeilijk voor ons bluesjongens, haha. Iedereen is sprakeloos. Verbaasd dat Oscar dat nog altijd kan.

Dit moet je weten

Oscar Benton is sinds 1968 toen hij het Loosdrechts Jazz Concours won een begrip in Nederland, voor velen een blueslegende. Na zijn grote hit Bensonhurst Blues werd hij beroemd in Frankrijk, Italie en vele Oostbloklanden. Hij bracht totaal 8 albums uit en tientallen singles en toerde door Nederland en het buitenland. Totdat het noodlot toesloeg.

Oscar heeft ongeveer 8 jaar geleden een ongeluk gehad. Hij is lelijk gevallen, gewoon thuis van de trap af en heeft daarbij ernstig hersenletsel opgelopen. Sindsdien woont hij in een verzorgingshuis in IJmuiden want de val heeft veel schade aangericht. Zijn geheugen is daardoor beperkt, teksten van nummers die hij honderden keren heeft gezongen zijn weggevaagd, slechts aan aantal kan hij nog zingen (die uit de jaren zestig), maar hij moet daarbij wel geholpen worden.

Na dat feestje ben ik Oscar wekelijks gaan bezoeken. Ik wilde weten hoe dat zat met zijn geheugen en ging samen met hem op onderzoek uit. Ik componeerde liedjes en liet die dan door Oscar inzingen. Ik had een speciale ruimte geregeld in het verzorgingshuis waar ik opname apparatuur installeerde en maakte zo opnames van de liedjes. Ik maakte demo’s.

Omdat ik hem wekelijks zie valt het mij niet op, maar bekenden die Oscar zo nu en dan bezoeken zijn verbaasd over de vorderingen die hij maakt. Ze zien een heel ander persoon. Waar hij voorheen nauwelijks sprak, praat hij nu ronduit over alles en nog wat. Ook het personeel van het verzorgingstehuis vindt dat. Ze zien een andere Oscar die steeds zelfstandiger wordt en het leven toelacht. Hij heeft nu een leuk leven door de muziek. Dit is natuurlijk ook te danken aan de zorg die hij krijgt van het liefdevolle personeel in het verzorgingstehuis waar Oscar woont. Zij helpen in feite allemaal mee aan dit project door Oscar te ondersteunen hierin en de geluidsopnames mogelijk te maken.

Na twaalf maanden heeft Oscar 22 demo’s ingezongen, bijna genoeg voor 2 albums! Hij treedt regelmatig(er) op en heeft de rolstoel niet meer nodig….

 

 

Ontschotten als sleutel

Soms is een zorg- of ondersteuningsvraag te complex en lukt het niet om een oplossing te vinden. De gemeenten Hillegom, Lisse en Teylingen (HLT) bedachten hier iets op: de ontschotter. Iemand die als ‘noodknop’ dient wanneer professionals vastlopen.

Iedereen kent ze wel, de personen of gezinnen met complexe problematiek, die vastlopen in het systeem. Vraag en aanbod van hulp lijken elkaar niet te bereiken. Of cases waar veel inspanning is geleverd, terwijl achteraf bleek dat een kleine interventie voldoende was geweest. De gemeenten Hillegom, Lisse en Teylingen (HLT) bedachten hier iets op: de ontschotter.

Wat doet een ontschotter?

Wenda Tijssen, de eerste officiële ‘ontschotter sociaal domein’ van Nederland vertelt: “Een ontschotter komt in actie als er geen beweging meer zit in iemands probleem of casus. Zij organiseert een casusplatform. Een bijeenkomst waarvoor alle professionals uitgenodigd worden die met de cliënt in gesprek zijn. De cliënt mag ook aanwezig zijn wanneer hij of zij dat wenst. Meestal kiest men hier niet voor. Omdat men er wel een beetje klaar mee is of ‘er twijfel is of dit gaat werken’.”

Doorbraak forceren

Tijdens de bijeenkomst zoeken de professionals samen naar een oplossing. Men gaat niet weg tot er een doorbraak is. Hierbij werken de deelnemers vanuit de vraag van de cliënt. Wat is het eerste probleem waar men mee zit? Wat is er nodig om dit probleem of deze vraag op te lossen? Door buiten de kaders van de eigen discipline te denken, komen er soms hele nieuwe oplossingen naar boven. De professionals werken ‘hands on’. Ze doen direct telefoontjes en aanvragen om de situatie vlot te trekken. Vaak is er nog een paar keer contact nodig voordat alles rond is. In de meeste gevallen is de casus binnen drie weken vlot getrokken. Als men er niet uitkomt heeft de ontschotter mandaat en budget om een besluit te nemen.

Leren over de werkwijze

Ieder casusplatform wordt achteraf geëvalueerd. Hierdoor wordt er veel geleerd over de werkwijze. Vertrouwen en samenwerking tussen professionals uit verschillende organisaties groeit. De samenwerking wordt verstevigd en de professionals weten elkaar vaak beter te vinden bij een volgende casus.

Drie voorbeelden van creatieve oplossingen

1. Een meneer kreeg een beschikking voor dagbesteding om meer te gaan bewegen op 30 minuten reizen van zijn huis. Meneer had maar energie voor 1,5 uur per dag, dus dit hielp niet. Als tuinliefhebber heeft hij toen verhoogde bloembakken gekregen. Zodat hij vanuit zijn rolstoel zijn tuin bij kan houden. Nu heeft hij de dagbesteding die hij wil. Dit kon eerst niet omdat de gemeente bang was dat iedereen dit soort dingen zou gaan aanvragen.
2. Een jong volwassene moest uit haar kamer. Ze had een laag inkomen en schulden. Daardoor was het moeilijk om een andere kamer te krijgen. Ze had een aanvraag gedaan bij het noodfonds om haar te helpen garant te staan. Maar haar aanvraag werd afgewezen omdat het niet om ‘zelfstandige woonruimte’ Door inzet van het casusplatform werd toch garant gestaan voor één maand huur. Zo heeft ze een nieuwe kamer kunnen krijgen en wordt ze nu ondersteund bij  het wegwerken van haar schulden.
3. Een meneer met veel beperkingen moet eigenlijk naar een verpleeghuis omdat hij ieder moment kan omvallen en dan geen hulp meer kan inroepen. Tijdens het casusplatform kwam de fysiotherapeut met het idee om een hulphond in te zetten. Meneer houdt van honden en de hond kan een alarmbel indrukken. De hulphond wordt nu opgeleid.

Succesfactoren

Waarom werkt dit? Er zijn meerdere redenen waarom de ontschotter vooruitgang boekt:

• De ontschotter beschikt over ‘handgeld’ van de gemeente. De ontschotter kan zelf geld besteden om een (voor)financiering te doen. Deze financiering wordt vaak alsnog via de normale wetten en fondsen ingediend en gehonoreerd. Maar nu is er budget beschikbaar om out-of-the-box-oplossingen te financieren. Deze manier van financieren geeft veel ruimte om vanuit de vraag van de cliënt te handelen.
• De ontschotter krijgt het mandaat van de gemeenten om te doen wat nodig is. Hiermee neemt de gemeente verantwoordelijkheid voor ingewikkelde cases die anders vast zouden lopen.
• Er zit veel kracht in de titel ‘ontschotter van de gemeenten’. Deze titel opent al veel deuren die wij niet kunnen openen.. De titel geeft aan dat er noodzaak is om vaart in de casus te krijgen.
• De ontschotter bezit ten minste twee competenties. Een zekere mate van doorzettingskracht en resultaatgerichtheid. Tijssen: ‘Mensen ervaren mij wel eens als drammerig ja. Tegelijkertijd erkent men ook dat dit de doorbraak mogelijk maakt.’

Randvoorwaarden

Wat zijn de randvoorwaarden om te ontschotten? Wethouder sociaal domein Arno van Kempen: ‘We zijn andersom gaan redeneren, meer vanuit de ‘menselijke maat’. We kijken naar datgene wat de inwoner nodig heeft. Vervolgens kijken we hoe dat binnen de financieringsstromen past. Tot nu toe is dit altijd gelukt. Mocht het nodig zijn om hierbij de regels te overtreden, dan leg ik dat uit aan de gemeenteraad. Niet iedereen is het hiermee eens, het is geen reguliere gang van zaken. Maar bij veel mensen verbetert de aanpak de kwaliteit van leven en besparen we geld.’

Bestuurlijke rugdekking

Wenda Tijssen: ‘Deze houding van de wethouder is de bestuurlijke rugdekking die je nodig hebt. Hierbij valt of staat het slagen van de ontschotter. Zonder deze steun mis je het mandaat om echt een slag te maken. Het is dé randvoorwaarde voor het slagen van deze opdracht.’

Redeneren vanuit de cliënt

Ook is een kanteling in de werkwijze nodig (omdenken). Men is gewend te redeneren vanuit de mindset van regels. De nieuwe werkwijze daagt uit om nog meer te redeneren vanuit de cliënt. Wat is nou het allerbeste voor de cliënt?  Wachten, een normale route of juist zo snel mogelijk een aanvraag regelen zodat het niet escaleert?

Mond-tot-mond reclame

De ontschotter hoefde niet gepromoot te worden. Mond-tot-mond reclame deed zijn werk. Door kennis te maken met verschillende teams en organisaties begon het vanzelf te lopen. De laatste tijd bellen ze zelfs van buiten de betrokken gemeenten voor advies in omdenken.

Bron: De gemeenten Hillegom, Lisse en Teylingen (HLT).

Dit praktijkvoorbeeld is tot stand gebracht door: Arno van Kempen: Wethouder sociaal domein Teylingen, Ine van Holland: Domeinmanager sociaal domein HLT-gemeenten, Astrid ter Horst: coördinator bij MEE, Karel Jan Cebol: consulent bij MEE en Wenda Tijssen: Ontschotter Sociaal Domein HLT.

Kan het echt zo simpel?

• Vluchtruimte

De jeugdbeschermer was teleurgesteld: “Plannen die cliënten met hun netwerk maken, bevatten altijd wel elementen die ik zelf niet zou kunnen bedenken. Daarom vind ik het belangrijk dat mensen hun eigen plan maken, zonder mij erbij. Maar dit plan is zo vrijblijvend dat ik niet goed weet wat ik ermee moet.” Hij belde één van mijn collega’s om te overleggen. Het plan voldeed aan de voorwaarden die hij zelf vooraf had gesteld aan veiligheid. Hij zou het plan dus moeten goedkeuren, maar hij twijfelt.

Noodnummers
Stap voor stap nam mijn collega het plan met hem door. De voorwaarden zijn goed gedekt. Als de spanning in huis oploopt kan de oudste zoon naar de buren of naar vrienden verderop. Als die er niet zijn, zijn er drie nummers die hij kan bellen. Voor moeder zijn er twee noodnummers en een vriendin waar ze naar toe kan. Bezoek van de vriend van moeder zal niet meer plaatsvinden als de kinderen er zijn. “Er staat echter niets in over een weerbaarheids- of assertiviteitstraining voor moeder of therapie voor de kinderen,” zuchtte de jeugdbeschermer. “Ik heb veel informatie gegeven over mogelijkheden en het netwerk vond ook dat professionele hulp nodig was. In het plan staat er niets over. Dat kan toch nooit goed gaan?”

Evaluatie
De jeugdbeschermer snapte dat training of specifieke hulp zijn wensen zijn en niet direct over veiligheid gaan. “Toch blijf ik het gevoel houden dat hier meer nodig is.” Gelukkig staan in het plan aanknopingspunten om de vinger aan de pols te houden. De eerste drie maanden is er elke vier weken een evaluatiemoment met alle betrokkenen. “Daar kan ik aansluiten!”
 
Steviger
Deze week sprak mijn collega hem voor een nieuwe aanmelding. Hij begon er zelf over: “Weet je nog die conferentie van een paar maanden terug, waar ik zo van baalde? Het gaat boven verwachting. Doordat moeder en zoon allebei een vluchtroute hebben als het mis dreigt te gaan, gaat het niet meer mis. De steun van de mensen om hen heen, al is het alleen maar dat ze kunnen bellen of langs kunnen gaan, maakt dat ze allebei steviger in hun schoenen staan. Ik kan de voortgang goed in de gaten houden zonder dat ik hoef aan te dringen op oplossingen, want het gaat nu gewoon. Dat het zo simpel kon zijn, kon ik vlak na de conferentie echt niet geloven.” 

• Bron: Eigen Kracht Centrale | Postbus 753 | 8000 AT Zwolle